1. Autor jednego tomiku wierszy "Rytmy albo Wiersze polskie" ( zbiór sonetów wydany w 1601 r. w 20 lat po jego śmierci, przez jego brata Jakuba).
"O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem" (Sonet IV z "Rytmów albo Wierszów polskich")
Podmiot liryczny: "wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie"; prowadzi wojnę z szatanem, światem i własnym ciałem. Jedynym ratunkiem dla niego jest stanąć przy Bogu i "przezpiecznie wojować", przekonany jest, że w Bogu jest jedyna nadzieja, że wygra tą walkę. Uważa, że "pokój szczęśliwość", a życie jest stałą walką. Ciało człowieka dąży do zaspokojenia swoich pragnień, zbiegłych lubości, zabiega o władzę nad duszą. Ciało jest wrogiem człowieka, według podmiotu lirycznego, gdyż miłuje rzeczy ziemskie, odsuwa duszę od miłości do rzeczy "niebieskich". Sławi czyny Stefana Batorego.
W twórczości Sępa niewątpliwie przejawia się ślad kryzysu wyznaniowego. W jego dramatycznych rozterkach ukazuje się słabość w walce "z szatanem, światem i ciałem", typowy akcent dla postawy kalwinistycznej. Największą zasługą według autora jest walka z ludzkimi słabościami, co ma doprowadzić do szczęścia i pokoju psychicznego. Życie ludzkie zamyka jedynie śmierć, która prowadzi do ostatecznego niebiańskiego pocieszenia i ukojenia w żywocie wiecznym. W wierszu dominuje postać Boga, mocna wiara w Stwórcę.
"O nietrwałej miłości rzeczy świata tego" (Sonet V z "Rytmów albo Wierszów polskich")
"Złoto, sława, władza, rozkosz, piękne oblicze" - rzeczy przemijające, nie chronią od zła, leku, nie sycą serca. Ciało kocha rzeczy materialne, bo samo powstało z materii i "zawodzi duszę". W zakończeniu zapewnienie wiecznej szczęśliwości w Bogu. Motywy charakterystyczne dla nowej epoki: "marność tego świata", świat pełen niepokoju, "łakomych marności". Rozdarcie wewnętrzne człowieka, motyw trwogi, walka, kontrastuje z humanistyczną postawą człowieka renesansu. Czas symbolem przemijania, marności świata. Bogactwo środków stylistycznych
|
