Inkwizycja, czyli w poszukiwaniu światła prawdy (rozdział 8 z 13)
|    |
| | | Przedmiot: Historia | dodano: 2003-01-01 | |
8. BRACHIUM SAECULARE, CZYLI POMOC "RAMIENIA ŚWIECKIEGO".
Problem współdziałania "ramienia świeckiego" z kościelnymi sądami inkwizycyjnymi do dziś budzi wiele
kontrowersji. Najczęstszym powodem są problemy z rozróżnieniem, gdzie kończyły się kompetencje inkwizycji, a gdzie zaczynały
kompetencje "ramienia świeckiego", czyli po prostu władców i urzędników państwowych, którzy mieli wykonywać
wyroki, zasądzone przez inkwizytorów. Pomoc "brachium saeculare" już w minionych wiekach ustawy państwowe
gwarantowały Kościołowi. Cały aparat pomocy władzy świeckiej Kościołowi kształtował się podobnie jak sama inkwizycja etapami.
W 1198 roku król aragoński Piotr II (1196 - 1213) ogłosił, że w oznaczonym terminie heretycy mają opuścić
państwo, bowiem po terminie mieli być karani konfiskatą majątku i śmiercią przez spalenie.
Cesarz Fryderyk II w 1220 roku z okazji koronacji wydał bardzo restrykcyjne prawa przeciw heretykom: człowiek
podejrzany o herezję ściągał na siebie infamię (niesławę), jeżeli nie oczyścił się z zarzutów, podlegał karom, jak
zatwardziały heretyk, uznany przez inkwizycję za heretyka szedł na wygnanie i tracił cały majątek. Nie było to martwe prawo,
ponieważ cesarz zobowiązał pod przysięgą miasta do wypełniania owego edyktu. Posłał go też do Bolonii, by dekret uwzględniono
w nauczaniu prawa. Karę śmierci przez spalenie dla zatwardziałych heretyków cesarz wprowadził w 1224 roku. Łatwo więc
przekonać się, że stos nie był wcale wymysłem li tylko sędziów sądów inkwizycyjnych. W liście do arcybiskupa Alberta z
Magdeburga cesarz nakazał, by heretykom, których sąd biskupi nie skazał na śmierć wyrywano język, bo obrażali nim samego Boga.
Kiedy król Aragonii Jakub I (1213 - 1276) kodyfikował w 1226 roku prawo, nie wprowadził oficjalnie do niego
kary stosu, istniejącej w Hiszpanii od 1197 roku, ale jako taka pozostała. Ludwik VIII, król Francji usankcjonował wprowadzoną przez Montforta karę stosu dla heretyków.
Sobór laterański IV (1215) określił, że w każdej diecezji ma funkcjonować trybunał inkwizycyjny oraz na podstawie
prawodawstwa świeckiego (przykłady wyżej) zalecił ścisłe współdziałanie władzy świeckiej z duchowną w zwalczaniu herezji.
Zauważmy, to władza świecka była zanadto skora do realizacji wyroków inkwizycji. Inkwizycja cały system kar na życiu
i zdrowiu przejęła od prawa świeckiego. Duchowni musieli być częstokroć bardzo czujni, by "ramię świeckie" przy
okazji zwalczania dysydentów nie realizowało własnych celów.Ddowodem na to jest fakt, że w 1286 roku papież Honoriusz IV
unieważnił nazbyt surowe rozporządzenia inkwizycyjne cesarza Fryderyka II i ogłosił amnestię dla wszystkich skazanych na ich
podstawie. Przypuszcza się, że samo ustanowienie inkwizycji papieskiej miało między innymi zapobiec wykorzystywaniu
postępowania inkwizycyjnego do prywatnych celów władzy świeckiej.
W wyniku współdziałania Kościoła i władzy świeckiej ostatnia twierdza katarów Montsegur upadła w 1244 roku.
|
| Komentarz/uwagi/znalezione błędy: |
|
MegaStats |
|
Odsłony: | | 563614 razy |
Ocena: | 1.91/10 |
Głosy: | 112 |
Oceń: |
|
|
|
|
