Inkwizycja, czyli w poszukiwaniu światła prawdy (rozdział 5 z 13)
|    |
| | | Przedmiot: Historia | dodano: 2003-01-05 | |
5. ZAKONY MENDYKANCKIE, CZYLI UBÓSTWO LEGALNE.
- FRANCISZKANIE - można powiedzieć, że Franciszek z Asyżu był nieświadomym naśladowcą Piotra Waldo. Zrezygnował
z bogatego życia, jakie był w stanie zaoferować mu jego ojciec, wybrał proste, ubogie życie, został wędrownym kaznodzieją,
nawoływał rodaków do pokuty, porzucenia wojen, zachęcał do prowadzenia życia w dobrowolnym ubóstwie. Kiedy wokół niego
zebrało się 12 towarzyszy, Franciszek poprosił o zatwierdzenie zgromadzenia. Po przełamaniu sprzeciwu rzymskich kurialistów,
papież Innocenty III w 1210 roku ustnie zatwierdził pierwszą regułę Zakonu Braci Mniejszych (Ordo Fratrum Minorum –
OFM). Oficjalną regułę ostateczną zakon otrzymał 29 listopada 1223 roku.
Pierwsi bracia nie mieli wykształcenia teologicznego, za to oddziaływali na społeczeństwo przykładem życia i kazaniami.
Początkowo nie posiadali własnych domów, dopiero po jakimś zaczęli skupiać się w konwentach. Swoją działalnością objęli
głównie miasta.
- DOMINIKANIE - [owstanie tego zakonu związane jest ściśle z działalnością katarów w Langwedocji. Ojciec
założyciel Dominik de Guzman zetknął się z nimi, kiedy jeszcze jako kanonik kapituły katedralnej w Osma (Hiszpania)
towarzyszył swemu biskupowi Diego w podróży do Rzymu (1206). Po dyspucie z jednym z katarów stwierdził, że tylko przez
dysputy teologiczne można zwalczać skutecznie szerzące się herezje. Doświadczenie pokazało, że najlepsze efekty można uzyskać
przy współpracy większej liczby osób. Dominik de Guzman szybko rozpoczął starania o zatwierdzenie nowego zakonu. 22 grudnia
1216 roku uzyskał od papieża Honoriusza III zgodę na utworzenie nowego zakonu, pod warunkiem przyjęcia reguły św. Augustyna,
aby niepotrzebnie nie mnożyć nowych reguł. Od tego też roku Zakon Braci Kaznodziejów (Ordo Praedicatorum – OP)
rozpoczął zwalczanie ruchów heretyckich w Kościele.
Ubóstwo i życie żebracze zakonów mendykanckich (łac.: mendicus – żebraczy); miało być środkiem do celu –
pokazaniem zarówno społeczeństwu, jak i samym sektom heretyckim, że można dobrowolnie żyć w ubóstwie ewangelicznym. Ubóstwo
nigdy nie było problemem dla samych zakonników, zresztą to oni poszukiwali takiej metody przeżywania życia zakonnego. Chcieli
także pokazać członkom sekt, że nie mają one monopolu na surowy sposób życia. Zakonnicy chcieli równocześnie stworzyć pewną
przeciwwagę dla starych zakonów typu feudalnego, które w tym samym czasie wzrosły w potęgę materialną: benedyktynów i
cystersów.
Dominikanie i franciszkanie działali nowatorskimi, jak na owe czasy metodami - poprzez dysputy teologiczne, szczególnie z
przywódcami sekt. Niezbędne w tym przypadku okazało się zakonnikom gruntowne wykształcenie teologiczne, w związku z tym w
głównych klasztorach powstają studia generale – coś w rodzaju własnych fakultetów filozoficznych i teologicznych.
|
| Komentarz/uwagi/znalezione błędy: |
|
MegaStats |
|
Odsłony: | | 563618 razy |
Ocena: | 5.24/10 |
Głosy: | 4 |
Oceń: |
|
|
|
|
