- Dwa nurty kultury
- szlachecki - rodzinność
- magnacki - wzorowany na dworach zachodniej Europy
- Cechy kultury dworskiej (magnackiej)
- umowność, konwenans życia towarzyskiego
- hedonizm pod przykrywką etykiety dworskiej
- Sytuacja kościoła
- triumf kontrreformacji
- instytucja coraz bardziej sprymityzowana, zgnuśniała
- gromadzenie ogromnej liczby ludzi w klasztorach
- Sytuacja polityczna w Polsce
- przywileje dla szlachty
- elementy państwa policyjnego, niewygodni i zbuntowani byli usuwani z tego świata
- chęć wzbogacenia się Sasów kosztem Polaków
- dwór był bardzo rozpolitykowany
W czasach saskich w Polsce panowali Wettini - August II Mocny, August III. Byli oni związani z Saksonią (byli tam władcami). Polska była dla nich tylko spichlerzem i armią potrzebną w czasie zagrożenia Saksonii. Elekcyjni królowie Polski nie byli Polakami. Władcy ci władali Polską despotycznie, utrzymywali społeczeństwo w ryzach pozornego spokoju.
- Sytuacja kultury w Polsce
Żaden wzór nie pojawia się wśród kultury obyczajowej, szlacheckiej, dworskiej lub kościelnej. Kultura literacka i piśmiennicza nie miała możliwości rozwoju. (Władcy woleli teatry i opery niemieckie oraz inne rozrywki.) Wartością stał się przepych, luksus, zbytek bez wartości artystycznej (nagromadzenie ozdób tworzyło zwykły kicz). Nastąpił upadek gospodarczy kraju (poza dworem) a to spowodowało kiepskie warunki do rozwoju kultury artystycznej. Nie było środowiska, które mogłoby zająć się mecenatem artystów.
- Oblicze sarmatyzmu
W czasach saskich zmieniło się oblicze sarmatyzmu. Na początku był on pozytywny, potem jednak stał się synonimem prymitywizmu i skrajnego zacofania. Szlachta obdarowywana nowymi przywilejami traciła patriotyzm, stawała się zadufana w sobie.
|
